Севара, 35 ёш
Чимилдиқ муқаддас. Унинг азизлигини ҳамма ҳам англай олмайди. Афсуски, чимилдиқ ўзига хиёнат қилганларни бир умр бахтдан бенасиб қилади. Яхшиямки, мен буни вақтида англадим. Ён қўшнимизнинг пойтахтда ўқийдиган ўғлига маҳалладаги қизларнинг кўпи ошиқ эди. Биз айнан шу қўшнимиз билан жудаям аҳил эдик. Уларникига кўп чиққаним учун маҳалладаги қизларнинг менга ҳаваси келар, мен учун эса, Ўктам ака худди акамдек эди. Ўктамни уйлантиришаркан, сен ҳам қиз топ, дейишганида, бир-икки дугонамникига ҳатто улар билан бирга бордим. Ҳа, акамизнинг димоғлари анча баланд, биз топган номзодлар унга ёқмабди. Бўлажак куёвнинг "дарди” кейинроқ маълум бўлди: Ўктамбойга мен ёқармишман. "Тавба, келиб-келиб, мана шу пешонасида сочи кам одамга тегаманми? Дада, ойи, ўз акамдек… бу гап умуман тўғри келмайди”, десам, ҳеч кўнишмайди. "Тегсанг, шундай йигитга тегасан-да, бошқа кимгаям тегардинг?! У шаҳарда ўқийди, келажаги бор”, дейишди. "Бизга қаршилик қилсанг, оқ қиламиз”, деб ҳам қўрқитишди. Бир ҳафтадан кейин нон синдирилиб, фотиҳа қилинди. Уйдаги ҳамма тўйга тайёргарликни бошлаб юборган. Худди менинг ҳечам алоқам йўқдек, ўзларича ҳамма нарса қилишяпти. Барибир, бу тўйга кўнглим чопмади.
Менинг норозилигим ҳеч кимнинг кўнглида меҳр уйғотолмади. Тўй куни қошимни чимириб, қовоғимни солиб юрганимни қариндош-уруғлар ҳалигача гапиришади. Тўй ўтди. Эртаси куни қочиш режасини тузаётгандим. Янгаларимга ўзимни худди тақдирга тан бергандек кўрсатдим. Улар хотиржам, ҳовли этагидаги уйга чиқиб кетишди. Тезроқ ҳаракат қилмасам, ҳали-замон куёв кириб қолади. Ўша вақтдаги юрагимнинг ургани ҳанузгача қулоғим остида жаранглайди. Сарподаги оддийгина кўйлакни кийиб, деразадан сакраб уйга қочдим. Ота-онам мени кўриб, бошлари гангиб қолди. Отам, сени ҳозир чопиб ташлайман, деб қувлади. Ойим уйга олиб кириб, чимилдиқ хиёнатни кечирмайди, болам, дея юм-юм йиғлади. Изимдан қайнота-қайнонам етиб келиб, бу ҳали ёш, урушманглар, деб уйга олиб кетишди. Жин текканми, ажина чалганмикин, деган ўйда азайимхон-у домлаларга ўқитишди. Барибир кор қилмади. Ҳар куни кечқурун ўзимдан бир ёш кичик қайнсинглим билан бирга ётардим. Қайнотам, ўзинг танлаган қиз, энди чидайсан-да, деб эримни юпатди. Орадан қирқ кун ўтиб, чилламиз чиққанида ҳам, мен ҳали бокира эдим. Эринг ўқишга кетиши керак, сен ҳам бирга кетасан, деб мени унга қўшиб жўнатиб юборишди. Фақат пойтахтга келгачгина, биз ҳақиқий эр-хотиндек яшай бошладик. Ўша дамлардаги эримнинг бардошига, қайнота-қайнонам нинг вазминлик қилганларига шукр қиламан. Ҳозир учта боланинг онаси, суюкли рафиқаман.
